Afwijkingen van de in de Hard Rock geldende macho-norm (in dutch)

Hardrock staat bekend als een muziekgenre waarin, zowel bij de uitvoerenden als bij de luisteraars, jonge, blanke mannen met het nodige testosteron de dienst uitmaken. Het daarbij passende stoere imago straalt dan ook duidelijk af van de teksten, de muziek en de fans.

Toch zijn er ook muzikanten die door hun seksuele geaardheid van dit standaardbeeld afwijken. Dat ze zodoende een allesbehalve eenvoudig bestaan in de metalscene leiden, mag duidelijk zijn.

Rob Halford

Een voorbeeld van hen is Rob Halford, die van 1973 tot 1992 (en vervolgens opnieuw vanaf 2004) zanger is van de invloedrijke metalband Judas Priest. In de jaren zeventig en tachtig geldt hij als Metal God, die een belangrijke invloed uitoefent op de schare jonge fans die de band omringt. Zo introduceert Halford met succes de stoere, leren armband met spikes.

Na door Halford in 1992 ontkende geruchten dat hij AIDS zou hebben, komt de zanger in 1998 uit de kast. Hij gaat daarmee de geschiedenis in als degene die er als eerst openlijk voor uitkomt een gay metal star te zijn. Pikant is dat hij daarbij ook vertelt de inspiratie voor de spike-armband destijds te hebben opgedaan in de homo-erotische afdeling van de Londense seksshops. De jonge, testosteron-gevulde fans die dit symbool in de jaren zeventig maar al te graag overnamen, versierden zich dus onbewust met homoseksueel speelgoed. Het kan verkeren.

Freddie Mercury

Een ander, nog bekender voorbeeld van een rockster die (erg) laat in zijn carrière uit de kast komt, is Freddie Mercury. De zanger, die eind 1991 aan de gevolgen van AIDS overlijdt, weet zeer lang met succes zijn seksuele geaardheid voor het grote publiek verborgen te houden. Het zet de hit The Great Pretender (een cover van het gelijknamige nummer van The Platters) in een wat ander licht. Om nog maar te zwijgen over It’s A Hard Life, You Don’t Fool Me, Under Pressure en Too Much Love Will Kill You.

Mark/Marcie Free

Van geheel andere orde is de situatie van powerhouse-vocalist Mark Free, die in 1990 – na al eerder succesvol actief te zijn geweest in King Kobra – veel indruk maakt als man achter en zanger op het (helaas) enige album van de band Signal. En die datzelfde kunstje in 1992 nogmaals herhaalt op het vrijwel perfecte debuut van de nieuw gevormde band Unruly Child. Opnieuw laat de krachtige, loepzuivere zang velen verrukt achter.

In 1993 ondergaat Mark evenwel een geslachtsoperatie, die ertoe leidt dat hij vanaf dat moment als vrouw door het leven zal gaan, en wel onder de naam Marcie Free. Het lijkt een gebeurtenis die in de hardrockscene niet ongestraft kan blijven. Na als Marcie Free nog een solo-album te hebben uitgebracht onder de titel Tormented, geeft Marcie er in 1995 dan ook de brui aan en trekt zich terug uit de muziekwereld, om aan de slag te gaan in vastgoedsector. Gelukkig blijkt het bloed uiteindelijk toch te stromen waar het niet gaan kan. En is Marcie in 2009 weer te horen op het comebackalbum Worlds Collide van Unruly Child. Het album krijgt in de muziekpers lovende recensies, zoals onder meer te lezen is op: Rock Realms, Lords of Metal, Dangerdog, fileunder en HardrockHaven.

Social media