Het schoolvoorbeeld van humor in de hardrock is This Is Spinal Tap. Wie deze quasi-documentaire over de gelijknamige band heeft gezien, kijkt nooit meer op dezelfde manier naar interviews met bands. De documentaire uit 1984 is van speelfilm-lengte en heeft niet voor niets vele bewonderaars. Er is zelfs een 309 pagina’s tellend boek over de film: This Is Spinal Tap, The Official Companion (2000).
Centrale man achter de film is Rob Reiner, bij velen bekend als Meatball, de schoonzoon van Archie Bunker in de comedyserie All In The Family. Reiner vertolkt zelf in de film op overtuigende wijze de documentairemaker/interviewer. Het ‘verhaal’ gaat over een band die op z’n zachtst gezegd de hoogtijdagen inmiddels al lang achter de rug heeft. Of er wel echt hoogtijdagen zijn geweest wordt niet duidelijk. Maar dat weerhoudt de bandleden er niet van om er stoere verhalen over te vertellen. Zij zien zichzelf als kunstenaars pur sang, die staan in de traditie van de klassieke componisten. Misschien hebben ze per ongeluk de studie Running with the Devil – Power, Gender and Madness in Heavy Metal Music (Wesleyan University Press, 1993, pp. 57 e.v.) van wetenschapper Robert Walser gelezen. Helaas past het beeld dat de kijker via de lens van de documentairemaker krijgt niet echt bij de door de band verwoorde inspiratiebronnen.
Enfin, een heerlijke film met haast Engels-droge en onderkoelde humor. Er is een compilatie te zien op YouTube, maar het is de moeite waard de gehele film op te sporen. Of, zoals iemand in een reactie op het compilatiefimpje op YouTube terecht stelt: If this is “the funny bits”, why isnt it an hour and a half long?
In de jaren negentig verschijnt geheel onverwacht een (echte) CD van Spinal Tap: Break Like The Wind (MCA, 1992). Niet de minsten spelen een deuntje mee op dit zogenaamde ‘comeback-album’: Jeff Beck, Joe Satriani, Slash, Steve Lukather (Toto) en Cher. De groep treedt zelfs aan tijdens het Freddie Mercury Tribute in hetzelfde jaar, alwaar ze de onsterfelijke woorden spreken: “Speciaal voor deze gelegenheid hebben we onze set met 35 nummers ingekort. Wij geloven dat Freddie het zo gewild zou hebben.” (Hard Rock & Heavy Metal encyclopedie, derde editie, 1997, p. 292).
Ook na 1992 is de rol van de Tap nog niet uitgespeeld, getuige het in 2009 verschijnende album Back From The Dead. Hoe vaak zouden ze daaruit nog opnieuw terugkeren? Nog steeds is de band muzikaal en tekstueel een lichtend voorbeeld voor de nieuwe generatie. Not dus, al schijnen sommigen zoals bijvoorbeeld de Engelse band The Darkness daar heel anders over te denken. En ook. Het blijft niet zonder commercieel succes.