Covers zijn zelden beter dan het orgineel. Een artiest die een cover ten gehore brengt, maakt gebruik van het artistieke werk van een ander en kan daardoor, als het om een cover van een bekend nummer gaat, vrijwel inspanningloos meeliften op het commerciële succes van het orgineel. Toch kunnen nieuwe interpretaties van bekende nummers ook interessant zijn. In de wereld van de klassieke muziek doet men tenslotte ook niet anders.
Een voorbeeld van een cover die misschien wel interessanter is dan het orgineel is All Along The Watchtower. Dit nummer, dat is geschreven en uitgebracht door Bob Dylan, is immers op indrukwekkende wijze aan de vergetelheid ontrukt door Jimi Hendrix. Maar zelfs hier knaagt de twijfel. Zouden we er ook zo over denken als Hendrix niet de status van ongenaakbare superheld zou hebben bereikt? En wie van de mensen die deze cover beter dan het orgineel vinden, kende het orgineel al voordat hij de versie van Hendrix hoorde?
Het laatste, namelijk de vraag welke versie je als eerste hebt gehoord en waar je dus eigen mee bent geraakt, lijkt een belangrijke factor in de waardering. Kent men het orgineel (goed) dan is men al snel geneigd de cover te beoordelen als een poging om ‘gemakkelijk scoren’. Kent men het orgineel niet en neemt men voor het eerst kennis van het nummer via de cover, dan krijgt de cover doorgaans te maken een veel vriendelijker bejegening.
Een enigszins bijzondere categorie vormen onbekende bands die een nummer coveren van een andere onbekende band. Als Lee Aaron bijvoorbeeld Holdin’ On (Barely) van Silver Condor covert als Barely Holdin’ On is lastig te zeggen welke versie de beste is. Al was het maar omdat de coverende band meestal net iets bekender is en (daardoor) de beschikking heeft over betere productionele middelen en soms ook betere muzikanten.
Wat voor (Barely) Holdin’ On (Barely) geldt, geldt ook voor de cover die Tygers Of Pan Tang brengen van Rendezvous, dat is geschreven en eerder is uitgevoerd door R.P.M.
Of die van Blackfoot van A Legend Never Dies, eveneens een orgineel van R.P.M. In deze gevallen vergroot het eigenlijk vooral de status van de band die de nummers heeft geschreven. En die, in het geval van R.P.M., helaas na een weinig succesvol, maar ook volgens andere muzikanten kennelijk wel erg goed, album in de mist van de geschiedenis is verdwenen. Althans voor de muziekfan die niet onze afdeling ‘Verborgen Juweeltjes’ weet te vinden…
Tot dusverre hebben we het slechts gehad over de min of meer reguliere covers. De laatste tijd zien we echter ook steeds meer covers met een twist. De zogeheten Tribute-albums, waarop muzikanten vanuit een ander subgenre een eerbetoon brengen aan een bepaalde, doorgaans (erg) bekende artiest of band, zijn nauwelijks meer te tellen. Over het algemeen is de kwaliteit daarvan echter niet al te groot. Een curieus voorbeeld is Strummin’ With The Devil, waarop bekende Van Halen-nummers in een bluegrass-jasje worden gestoken waarin zelfs verstokte Van Halen-fans het orgineel nauwelijks meer kunnen ontwaren. Overigens werkt de orginele zanger van Van Halen, showman David Lee Roth – die zelf ook niet vies is van het (betere) croonerwerk, aan het album mee.
Minstens even curieus is Sabbatum – A Medieaval Tribute To Black Sabbath van de Estse band Rondellus. Als we hier tenminste van een band mogen spreken, want het gaat om een (grote) groep van klassiek geschoolde muzikanten die zich bij wijze van een project hebben gestort op twaalf Sabbath-klassiekers. De nummers zijn in het Latijn vertaald en worden gezongen in de muzikale stijl van de 14e eeuw. Bijzonder.
Voor dit album en Strummin’ With The Devil, geldt dat ze kwalitatief in ieder geval prima in elkaar zitten en ook zelf behoorlijk orgineel zijn. De vraag blijft natuurlijk wel voor wie dit soort albums interessant zijn. In het geval van Rondellus is dat in ieder geval niet de (gemiddelde) Black Sabbath-fan.
Er zijn zelfs band die vrijwel hun gehele repertoire op covers bouwen. Zo is er bijvoorbeeld Hayseed Dixie. Zij hebben zich gespecialiseerd in het creeeren en uitvoeren van bluegrass-versie van bekende melodieuze hardrock. Zoals te horen is op A Hillbilly Tribute To AC/DC en Kiss My Grass: A Hillbilly Tribute To Kiss. Ze doen dat goed en gedreven. Uiterst serieus, maar toch ook met veel humor, al was het maar in de uiterlijke verschijning. Op het podium blijkt men ook niet eenkennig en speels ook gerust een bluegrass versie van een ‘nummer’ van een klassieke componist of een pophit van dat moment. Het is dan ook niet voor niets dat ze (naar eigen zeggen) vanaf 2000 al ruim een half miljoen albums weten af te zetten. Of ze daarmee de uitvinders zijn van het geheel nieuw subgenre Rockgrass zoals men op de eigen website stelt, is de vraag. Want: wie speelt er eigenlijk nog meer Rockgrass? Enfin: wie geïnteresseerd is geraakt in deze prettig gestoorde, maar in de muzikale uitvoering uiterst serieuze muzikanten, krijgt een goede indruk van de band door het bekijken van de videos op de website, waarvan dit een voorbeeld is:
Tot slot zijn er bands als Rock Sugar die kans zien om op een album met 13 tracks maar liefst 34 klassieke (rock)singles te coveren. Dat leidt tot nummers als: Don’t Stop The Sandman (een combinatie van Don’t Stop van Journey en Enter Sandman van Metallica), Shook Me Like A Prayer (AC/DC’s You Shook Me All Night Long gecombineerd met Madonna’s Like A Prayer), Praying For A Sweet Weekend (Bon Jovi’s Livin’ On A Prayer en Loverboy’s Workin’ For The Weekend) en Dreaming On A Whole Lotta Breakfast (een combinatie van drie nummers: Aerosmith’s Dream On, Supertramp’s Breakfast In America en Led Zeppelin’s Whole Lotta Love). Nog afgezien van de curieuze en daardoor grappige teksten die zodoende ontstaan, is het album redelijk onderhoudend door de gedegen strakke uitvoering van de nummers. Andrew McNeice beoordeelt de CD op Melodicrock.com dan ook maar liefst met 95 punten (van de honderd). Maar – hoe leuk het dan ook wel niet mag zijn om met dit album een feestje te bouwen en hoezeer het album er ook in slaagt je met een glimlach naar de muziek te laten luisteren – zelf ben ik toch geneigd om bij het horen van elk van de nummers het orgineel op te zoeken. En daar opnieuw van te genieten. Maar dat is alleen maar winst.